Bij het station van Bellegarde
De late trein, de wat verwarde
blik, de sporen naar gesmolten sneeuw
Banale woorden die verstarden
in een al te hard verhaal
een veel te traag gesprek
Bestorven wachten in gedode tijd en net daardoor:
de eeuwen mensdom, de wijsheid in de klank van de muziek
het weten meer dan het besef ervan,
en als altijd intense schoonheid en finaal verval
Wat rest? Wat zou, wat zal?
De wereld alweer klef, de metgezellen al banaal
hoewel de meisjes licht vertederd
minuten afgeteld en toeval tijdelijk bedwongen
Waarom net hier, behoedzaam Bellegarde
een bocht in een armsporig armtierig
plompverloren dal van waar nooit redding komen zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten